Nie wiem kiedy ona dorosła...przed chwilą była niebieską kuleczką którą Sławek nosił pod kurtką, żeby nie zmarzła.
Niesamowite jest oglądać jaką metamorfozę przechodzi pies w przeciągu tych lat. Lubię ten moment kiedy można powiedzieć, że znamy się jak łyse konie. Po wielu latach docierania się widzę, że mogę na niej polegać i ona na mnie. Poniekąd obie uzależniłyśmy się od siebie. Może też dlatego, że Lomo właśnie taka jest. Najbardziej na świecie zależy jej na ludziach i na ich uwadze.
 Potrafi zdobyć wszystkich serce właśnie tą chęcią bycia blisko. "Mała wariatka" - zawsze tak o niej mówię. Szalona na maxa, wiecznie w ruchu, kochająca nad życie.

Pierwsze zawody obi za nami! III miejsce w klasie 0 z liczbą punktów 88. Dla mnie zawody były bardzo trudne pod względem opanowania swoich emocji, tak samo dla Lomo. Jechałam nieświadoma tego jak taki start wygląda i jakim wyczynem jest dla psa. Do tego warunki dla zerówek były bardzo trudne. Dwa równoległe ringi, przed ringami 2 przygotowujące się psy. Po wejściu na trening który trwał 3 minuty byłam wręcz przekonana, że nie dam rady opanować jej emocji. Prawie cały trening robiłam przeszkodę, którą ona omijała ponieważ ćwiczyłyśmy na szerszej.

Pobudliwość border collie to cecha bardzo dobrze znana ich właścicielom. Podejrzewam, że wiele  innych ras także boryka się z tym problemem. U BC skrótowo tłumaczy się ten problem jako nad aktywność, aczkolwiek dla mnie to nie do końca trafne określenie. Osobom zainteresowanym rasą ciężko nawet wytłumaczyć czego ten problem dotyczy. Bo czy zachowania obsesyjne cokolwiek komukolwiek mówią?

Tinta jako szczenie była bardzo niepewnym siebie pieskiem, praca z nią polegała na wzmacnianiu. Nie jest nadmiernie pobudzającym się psem, zawsze rewelacyjnie się wyciszała ( nie mówię tutaj o pobudzeniu wynikającym ze sportów, ponieważ wiadomo, że to całkiem inny level). W domu śpi, nie da się jej zauważyć, nie wędruje, nie nudzi się - totalnie wyciszona. Niby pies który nie powinien mieć problemów...a jednak. Jej obsesja to wodzenie wzrokiem za samochodami w aucie. Niby nic takiego, ale... pies który robi to przez 8-10 godzin w drodze nad morze, to poważny problem. Podróżowanie z nią na zawody było dla niej niesamowicie męczące, szczególnie gdy po kilku godzinach pobudzenia miała startować. Jedyne rozwiązanie u nas wiązało się to ze zmianą auta. Musieliśmy mieć takie do którego wchodzi klatka. O dziwo, po roku walki potrafi nawet zasnąć w samochodzie, chociaż bywają lepsze i gorsze dni. To chyba jedyne jej obsesyjne zachowanie.

Lomo natomiast to całkiem inna bajka...ją w stan nadmiernego pobudzenia wprowadza wszystko. Ktoś może pomyśleć - idealny pies do sportu. Tak, to prawda, zawsze pracuje na maxa. Ale życie to nie tylko sporty, w codzienności jej pobudliwość jest bardzo trudna. Reaguje na wszystko bardzo przesadnie.
Już jako 7 tygodniowe szczenie była nadaktywna, jej życie do 1 roku życia to była walka o wyciszenie i skupienie. W tym momencie kiedy niedługo będzie miała 3 lata mogę powiedzieć, że jedynie nie muszę walczyć o skupienie :P Dlaczego to problem? Bo wszelkie zachowania w pobudzeniu są samonagradzające. Ciężko walczyć z czymś co samo w sobie sprawia jej przyjemność. Wyciszania w domu także musieliśmy ją nauczyć i o dziwo nie ma z tym większych problemów. Zdarza się, że coś kombinuje, to znajdzie kawałek papierka który DA się aportować, to bawi się sama...ze sobą.Czasem myślę, że jej pewnie też jest ciężko z tymi emocjami które w niej są. Bo borderki to bardzo emocjonalne pieski.

Wracając do problemu rasy - czyli podobnych przypadków obsesji borderzych. Znam wiele przypadków borderów nakręconych na rowery, samochody, ptaki, wodę - wszelkie poruszające się przedmioty. Także na inne psy. Po pierwsze często stanowią one zagrożenie życia dla psa, a po drugie wprowadzają psa w stan psychiczny z którego jest bardzo ciężko go wyprowadzić. Kilka lat temu na forach internetowych mówiono jedynie o tym, że jest to rasa z którą trzeba coś robić. Tak to prawda, tylko nikt nie pisze o tym, że nadmierne pobudzanie  pobudzonego border collie prowadzi do jeszcze większych problemów. W momencie kiedy codziennie rzucamy młodemu psu piłkę (bo musi się wybiegać - bo to bc), powodujemy, że pies jest w ogłupiającym stanie pobudzenia. Nie uczymy go radzenia sobie z emocjami, tylko mechanicznie powtarzamy czynność, która nakręca psa. Jeżeli mózg psa działa tylko w takim sposób, dlaczego nie miałby reagować na inne poruszające się przedmioty skoro są tak ekscytujące? I znów ten najgorszy wniosek - pies w ten sposób sam się nagradza.
To trudny temat, bo wszystko należy dostosować do psa. Mając taką wiedzę jak mam teraz myślę, że jeszcze inaczej prowadziłabym nad-aktywną Lomo i nie dopuściła do problemów Tinty w samochodzie. Ale to tak jest, wszystkiego nie przewidzimy. Możemy się tylko starać nie popełnić jeszcze raz tego samego błędu.

Powoli sezon dobiega końca. Czuję ogromne zmęczenie materiału, podejrzewam, że psy podobnie. To były niesamowicie intensywne miesiące, pełne małych i dużych sukcesów. Z jednej strony czuję przesyt, a z drugiej czuję się bogatsza o nowe doświadczenia i pełna chęci do rozwijania się.
Co roku mam nowe spostrzeżenia, po tym sezonie mam nadzieję, że moja postawa wobec psów nigdy się nie zmieni. Sporty to tylko dodatek do spełnionego marzenia o psie i nie wyobrażam sobie przekładać swoich ambicji ponad to. Niejednokrotnie powtarzam, że cieszę się, iż psy nie wiedzą, że zostały źle ocenione (pewnie byłoby im przykro :P ). Kilka lat temu byłam bardzo naiwna wierząc w to, że dla wszystkich jest to tylko zabawa... dobrze, że są jeszcze jednostki które naprawdę dobrze się bawią i nie wywierają presji na psach.

Jak to jest, że ludzie zapominają o tym, jaka niesamowite są psy. Tak oddane zwierzęta, gotowe być przy nas bez względu na wszystko... Wiem, że sama przeginam w drugą stronę. Moja empatia w stosunku do psów powoduje, że analizuję każde zachowanie, mimikę. Bo to naprawdę dobre stworzonka, kochające całym sercem.
Dlaczego ludzie przejmują się co ktoś powie na temat ich psa, nie zważając na to jaki tworzy obraz samego siebie? Tak naprawdę po relacji człowiek-pies jesteśmy wstanie powiedzieć bardzo dużo. Często powtarzam, że nie ufam ludziom którzy nie lubią psów. I naprawdę coś w tym jest...

Tymczasem moje dziewczynki dzielne po przejechaniu z nami jakiś 4000 kilometrów, śpią błogo po spacerku :) a to kilka zdjęć oraz aktualizacja osiągnięć w zakładce ze sportami :)

Weekend pełen pozytywnych emocji. Chociaż było niesamowicie zimno, padało, dopisywał nam humor. Dużo dobrych dusz, pełen relaks i naprawdę sielska atmosfera.
Pogoda była kapryśna, wiatr w połowie boiska zmieniał swój tor, psy całe mokre. W tym dniu toss nie poszedł oszałamiająco, psy miały naprawdę trudne warunki. Za to podium dog dartbee całe dla nas :D Tu sprawdziło się także to, że Sławek ma większe wyczucie do Tinty niż do Lomo jeżeli chodzi o celność - 3 miejsce ;D
Tego dnia Lomo ujrzała pierwszy raz w życiu owce. Tinta niestety pod koszarem nie wykazała znikomego zainteresowania, poszła jeść trawę, więc nie brałam jej do środka. Natomiast Lomo pierwsze wejście było w dużym pobudzeniu (nie byłam zdziwiona :P ) pod koniec trochę się uspokoiła i było widać przebłyski.
http://www.youtube.com/watch?v=Kba8QybWvUY&feature=youtu.be

 Wieczór jak zwykle w super atmosferze, natomiast poranek zgotowały nam psy rewelacyjny :P
 Po całym dniu zapierdzielania o 5 nad ranem Jena, Ha i Lomo postanowili się bawić w trójkę i zrobić nam rewelacyjną pobudkę. My ledwo żywi, psy totalnie zregenerowane.
Quad w super klimacie, następnie Time Trial - konik Konika :D Przebieg 16 sec - czyli dosyć dobrze, gdyby przy oddawaniu podała dokładniej dysk byłoby napewno o wiele szybciej. Przy równoległych kilka błędów i 3 miejsce, ale wszystko jest do dogrania :)

Następnie drugie podejście Lomo do owiec, z racji mojego totalnego nieogarnięcia w koszarze została z nią Agnieszka. Byłam w głębokim szoku jak ogon zszedł na dół a ona zaczęła zaskakiwać o co chodzi... widok psa w takiej sytuacji ukazuje jego całkiem inny obraz. Widziałam, że ona nie wie co się do końca dzieje, gdzieś tam instynkt mówił co ma robić ale przychodziła się upewnić, że jest dobrze. Niesamowite przeżycie :)
Wyjechaliśmy w świetnym humorze, zadowoleni....jedziemy, a a tu dziwny hałas.... złapaliśmy kapcia! :D Jeszcze nigdy nie widziałam, tak wesołej wymiany koła ;) nawet to nie popsuło nam humoru :)

Wczoraj mając chwilkę czasu, spontanicznie wyszłam z Lomo na trening obi. Dalej nie umiem dojść do siebie...Lomo nagle, po kilku miesiącach pracy nad aportem,  zaskoczyła. Wiadomo, jest kilka niedociągnięć nad którymi musimy dalej pracować... ale... robi oficjalny aport! Prawidłowo podejmuje, dostawia się do nogi nie memłając i 80% ćwiczeń dostawia się prosto, bez fiksacji. Wznoszę się na wyżyny szczęścia :D Początki były załamujące, brała aport jak wampir, warczała gdy go miała w pysku, jojczała, że tak bardzo chce mieć go w pysku. Gdy to wypracowałam okazało się, że jest dalej tak zafiksowana, że nie jest w stanie pracować i wykonywać jakichkolwiek komend, gdy aport jest w pobliżu! Odwrażliwiania ciąg dalszy... najpierw wykonywanie komend kiedy aport leży obok, później na zmianę z podejmowaniem, następnie gdy aport jest w pysku. Droga przez mękę..

Postaram się uwiecznić ten wspaniały moment w jej życiu...tak ewidntnie, Lomo jest jak wino, im starsza tym coraz lepsza :D

obikowy filmik sprzed kilku miesięcy :)

Już prawie minął miesiąc od sterylizacji, dziewczyny czują się super. Ranki pogojone, wewnętrzne szwy się wchłaniają. Podejrzewam, że wszyscy właściciele zastanawiają się czy coś się zmieni - tak więc Tinta - ma apetyt! Ciągle tłucze się po misce z oburzoną miną żebym dała jeść. Dla mnie i dla niej to mega nowość, jak nie było Lomo miska mogła stać ciągle pełna, a ona zjadała tyle ile potrzebowała. Często na zawodach musiałam jej dosmaczać, żeby cokolwiek zjadła. Pod względem obikowym bardzo mi to pasuje, aczkolwiek nie powiem odczuwam lekki stres, że przytyje... Do tego moje spostrzeżenie, że jest bardziej kontaktowa w domu ( może dlatego, że liczy, że coś dostanie nadprogramowo). Przeważnie dom traktowała jak sypialnie, Tinta w domu śpi całymi dniami, nawet jak się ją poprosi- przychodzi na chwilkę i idzie spać. Ci którzy znają ją jedynie ze spacerów często mi nie wierzą  :P

Lomo - jak zwykle jest głodna, więc chyba nie jest to dla niej szok :P U niej zmian nie widzę, chociaż liczę, że to u niej trochę uspokoją się hormony. Tak jak uwielbia ustawiać wszystkich po kątach tak dalej to robi. Co mnie niesamowicie irytuje.

Haha przez przypadek natrafiłam na zdjęcie około rocznej Lomo.  Lomo do 14 miesiąca życia zostawała sama jedynie w klatce ze względu na to iż gryzła wszystko co było w zasięgu wzroku. Dopiero po przeprowadzce dostała pakiet zaufania i tak do teraz zostaje luzem. Uwielbiam tą fotę i jej minę :D

W końcu! Po wstrętnej zimie, sterylce dziewczyn nastąpił długo wyczekiwany moment - treningi :D
Mamy więcej chęci, energii i pomysłów. Walczymy z Tintą o Dog Catch - to znienawidzona przez nią figura, zawsze Sławek musiał łapać ją z zaskoczenia. Przeważnie wszelkie próby ćwiczenia kończyły się na tym, że wycofywała ciało - w locie. Dla niej dotyk w pracy to kara. Miałam przeczucie, że mocno nakręcając ją po złapaniu uda nam się ją przekonać i.... po pierwszym treningu jest niesamowity postęp! Oby tak dalej, to wywalczymy coś fajnego :)

Lomo, przy każdym treningu robi bardzo duże postępy. Staram się ją wyczuć, znaleźć sposób na komunikacje. Ona jest idealnym przykładem psa, który potrzebuje podkładania komend pod figury. Tak więc moja zmora - overy. Lomo długi czas szukała w locie ciała i robiła vaulta. Dopiero sesja z hula hopem i skoki przez przeszkodę, uzmysłowiły jej, że to chodzi o coś całkiem innego. To co Tincie przychodziło całkiem intuicyjnie, Lomo należy pokazać od A do Z, aby było to bezpiecznie.
Lomo i obi. Są postępy w chodzeniu przy nodze, nie jest jeszcze idealnie aczkolwiek zrozumiała, że ma nie napierać na nogę. Na ostatnim treningu podjęłam nieśmiałą próbę zrobienia formalnego aportu. Z zaskoczenia wyszedł całkiem dobrze, dostawiła się do nogi nie memlając, szok! Niestety w momencie gdy już wiedziała, że mam aport poziom pobudzenia wzrósł i znów wyszły problemy, tak więc walka trwa... 

Powtarza każdy nudny właściciel. Dla mnie to odskocznia, możliwość spędzenia czasu z przyjacielem, poukładania myśli, relaksu. Poza tym ten uśmiechnięty pyszczek..jak można tego nie pragnąć? Gdybym widziała smutek, pewnie sama byłabym wiecznie zdołowana. Czasem przez ten "obowiązek" mam jedyną możliwość oderwania się...

Klarowny sposób komunikacji - oto wyzwanie. Mało kto zwraca uwagę na sposób w jaki komunikujemy się z psem. Jest to niesamowicie trudne, aby nie zaśmiać się gdy słodkie szczeniątko broi, ale przecież robi coś złego, więc nasz głos powinien brzmieć adekwatnie do sytuacji. Myślę, że często nieświadomie, nie dostosowujemy tonu głosu, wysyłając błędne sygnały dla psa. Tinta jak przystało na przedstawiciela rasy border collie jest wrażliwcem. Wystarczy podnieść głos, a ona się przejmuje naszymi emocjami. Z jednej strony karny pies jest łatwiejszy do ułożenia, z drugiej należy się nauczyć kontrolować siebie w stresujących sytuacjach. Na szczęście nie przekłada się to na pracę, w momencie pobudzenia nie przejmuje się niczym. Analizując jej psychikę i sposób w jaki muszę do niej podchodzić, doszłam do wniosku, że to może być klucz.

Najtrudniej zacząć..

Nierealne jest opisanie paru lat życia i pracy z psem. Niejednokrotnie byłam  na siebie zła, że wcześniej nie zaczęłam pisać. Widziałabym progres, pamiętałabym błędy. Teraz nie nadrobię tego czasu, aczkolwiek mogę pomóc sobie na przyszłość. Może przy okazji ktoś czytając wyciągnie jakieś wnioski. 

Początki nigdy nie są łatwe. Nasze nie były. Nieświadoma popełniałam masę błędów  których konsekwencje widzę do dziś. Pechowo w moje ręce wpadły książki Fennell, której teoria dominacji psów zepsuła wiele w początkowym wychowywaniu Tinty. "Nie pozwól aby pies wygrał zabawkę" tak więc biedna Tinta nigdy nie wygrywała... do teraz gdy ma w posiadaniu zabawkę wybucha jak wulkan z radości, konsekwencją jest problem z oddawaniem aportu, jedyna opcja to wyciszenie tych emocji. 

Odkrycie pozytywnego szkolenia zmieniło całkowicie światopogląd na pracę z psem. Z natury jestem osobą pełną emocji, więc niesamowicie pasowało mi budowanie więzi w tak miły sposób. Wiele rzeczy było robione totalnie intuicyjnie, pewne pogłębiałam swoją troską i brakiem znajomości psich zachowań. Teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że dzięki Tincie nauczyłam się panować nad emocjami i pomagać jej w swoich na ile to możliwe. Pies w pełni odzwierciedla nasze wnętrze, stan emocjonalny, dlatego musiałam nauczyć się je kontrolować. Wrażliwość Tinty nauczyła mnie "empatii psiej", rozumienia potrzeb oraz ich szanowania.